اسکار سخت ترین سال عمرم تا اینجا به ۲۶سالگیم تعلق میگیره☺️
حتی همین شب تا چندساعت پیشش مشخص نبود کرونا دارم یا نه
تا شب اخر جونم و به لبم رسوند، دمش گرم
ادم همیشه مدیون سختی هاشِ
اگه سختی ای نباشه رشدی نیست...
من امسال بیشتر از هر سالی قدر تک تک اعضای خانوادم و دونستم
حتی همین امشب ابجی ها که نگرانم بودن که کرونا نداشته باشم
کیک برام پخته بودن که اگه جواب تست منفی بود بیان و سورپیرایزم کنن
من که تو قرنطینه بودم و حالم خوش نبود
اونا که همیشه پشتم بودن
امسال که سخت ترین سال عمرم و سپری کردم اگر خانوادم کنارم نبودن عبور از این سختی ها خیلی سخت بود ولی با وجودشون به شیرینی گذشت
(یه جاهایی فکر میکردم پشتم و خالی کردن!ولی اشتباه میکردم!شاید فکر میکردن صلاحمه جلوم وایسن،ولی وقتی دیدن صلاحم تو چیز دیگه ایه همشون کوه شدن برام بهشون تکیه کردم)
امسال برام پر از درس بود هر روزش رشد کردم...
خانم دکتر رسولی که کمکم کرد خودم و پیدا کنم و ارتباطم با خودم قوی تر شد مهربانانه تر...
اینجایی که الان هستم و خیلی دوست دارم
یه سکونی یه امنیت خاطری بعد از گذروندن شبایی که فکر میکردم صبح نمیشه....
به خودم قول میدم ۲۷سالگی و پر کنم از روزای خوب
از امسالم درس بگیرم هر روز زندگیم و زندگی کنم
کمتر ناراحت بشم غصه هیچی و نخورم
برای هزثانیه از زندگیم خدارو شکر کنم
فکر میکنم دیگه وقتش رسیده عشق واقعی رو تجربه کنم... عشق به خالق عشق بی انتها و جاودان و همیشگی... عشق به خانواده، عشق به خودم، عشق به حیات... عشق به طبیعت...
چیزی تا بحران سی سالگی نمونده ☺️
پس تا میتونم باید از فرصت جوونی استفاده کنم ❤
به امید ساختن آینده ای زیبا
