تنهایی مرا فرا می خواند ..
این حس غریب که هرازچندگاهی ناخوانده میهمان می شود.
این بار اما فرق دارد.
من به استقبالش می روم...
در هیاهوی بودنها می چسبد گاهی.
جشن می گیرم خلوت خودم با خودم را.
نفس می کشم و بودن را در رگ هایم رصد می کنم
چه خلسه دلنشینی .....
نگاهم را از بیرون به درون راهی می کنم
اینجا دلی است که دلش تنگ شده برای خودش
احوالش را می پرسم...
دستش را می گیرم
در آغوشش می کشم گرم
دلش را گرم می کنم به بودنم در کنارش تا آخرین لحظه.
ضمانتش تپش های قلبم.......
