این دردها کلافم کردن
دل پیچه های وقت و بی وقت
اینکه شب ها تا سرم و میذارم روی زمین دردهام هجوم میارن و مغزم ازم میپرسه این درد قراره تا کی باهات باشه
و دلم جواب میده تا اخر عمر
مغزم ازم میپرسه تا کی میخوای عمر کنی
و دلم میگه با این اوضاعی که من میبینم امیدی نیست
و امیدم میگه ناامید نشو
و دردم شدید تر میشه....
فقط میگم خدایا برگردم به شش ماه پیش وقتی که سالم بودم یه بار دیگه قربون خودم برم یه بار دیگه خودم و ببینم و دلم برای روزای بدون دردم تنگ شده....
یعنی دیگه من رنگ سلامتی و نمیبینم چه کابوس وحشتناکی:'(
و میرسم به حرف مولا علی که میگه چندتا نعمت تا از دست ندی قدرش و نمیدونی
امنیت،سلامتی،جوانی
تازه قدرت و میدونم سلامتیه از دست رفتم...
فقط باید معجزه شه
