من هرگز کسی شبیه به خودم را ندیده ام
هرگز کسی شبیه به خودم را نداشته ام!
ولی گاهی به این فکر کرده ام که چه خوب بود اگر یک نسخه ی دیگر هم از من وجود داشت.
یکی که تکرار دوباره ای از من باشد، دست ها، چشم ها، نگاه، لبخند و رفتارهایش؛ درست شبیه به خودم باشد و هرجا که رفت، با من اشتباهش بگیرند.
کسی که می شد افکار مشترکمان را روی هم بریزیم و فکری اساسی به حالِ جهان کنیم...
شاید اگر دوتا بودیم، زورمان به همه چیز می رسید، شاید اگر دوتا بودیم، هیچ کس حریفِ آرزوهایمان نمی شد، با هم دست به کار می شدیم و تمام دیوارهای شهر را رنگ می زدیم. با هم می رفتیم و برای تمام آدم های غمگینِ جهان چای می بردیم، کنارشان می نشستیم و آرامشان می کردیم. باهم حرف می زدیم، باهم قدم می زدیم و پا به پای هم، دیوانگی می کردیم...
من برای ادامه ی راه، یکی شبیه به خودم را کم دارم؛ تنهایی زورم به آرزوهایم نمی رسد، تنهایی برای تمامِ هدف هایم زمان و انگیزه ی کافی ندارم
امروز به این فکر کردم که دوقلوها باید آدم های خوش اقبالی باشند.
به معنای واقعی، یکی هست که هوایشان را دارد، عاشقانه دوستشان دارد و آنها را عمیقا می فهمد... اگر خدا از من هم یک نسخه ی دیگر آفریده بود؛ آنوقت تنهایی ام را با کسی پر می کردم که ارزشش را داشت، کسی که شبیه به خودم بود، افکار عجیبم را می فهمید و با هم می نشستیم، چای می خوردیم و بحث های فیلسوفانه می کردیم.
کسی که نیازی نبود خودم را برای نگاه های لبریز از سوال و ابهام او تشریح کنم
کسی که اگر بود؛ با تمام شباهتش با من، منحصر به فرد ترین آدمِ زندگی ام می شد...
امروز ۱۲ مِی ، روز جهانی دوقلوهاست❤️
دو قلوهای بیان مریم و نفس عزیز روزتون مبارک خوشبحالتون
